LH - Luteotropina

Spis treści

Luteotropina, hormon luteinizujący, LH (od ang. luteinizing hormone) – jest glikoproteiną, czyli cząsteczką zbudowaną z białka i cukru. Wydzielana jest przez komórki gonadotropowe w przednim płacie przysadki mózgowej. LH składa się z dwóch podjednostek, z których jedna, beta decyduje o biologicznej aktywności i immunologicznej swoistości. Podjednostka alfa jest wspólna dla LH, FSH, TSH i HCG. Sekrecja LH jest kontrolowana przez hormon wydzielany w podwzgórzu – podwzgórzową gonadoliberynę (GnRH), dzieje się to w mechanizmie sprzężenia zwrotnego.

Znaczenie luteotropiny (LH) w organizmie człowieka

Mężczyzna

LH (luteotropina) wpływa na pracę komórek śródmiąższowych jąder, które odpowiednio stymulowane produkują testosteron. Wzrost stężenia testosteronu we krwi hamuje wydzielanie gonadoliberyny oraz lutropin.

Kobieta

LH (luteotropina) powoduje dojrzewanie pęcherzyka Graffa, owulację, powstawanie ciałka żółtego i produkcję hormonów takich jak: progesteron i estradiol. Po pęknięciu pęcherzyka, komórki ziarniste ciałka żółtego ulegają przekształceniu w komórki luteinowe (wytwarzające progesteron), a komórki warstwy wewnętrznej osłonki pęcherzyka w komórki paraluteinowe (wytwarzające estrogeny).

Wydzielanie LH ma charakter pulsacyjny i wykazuje zmienność dobową. Niskie stężenie obserwujemy na początku cyklu, najwyższe w czasie owulacji. Zmienia się ono wraz z wiekiem. Badanie LH polega na pomiarze stężenia hormonu, wykonujemy je zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Jest ono często wykonywane przy leczeniu zaburzeń hormonalnych, leczeniu niepłodności, niedoczynności przysadki, podwzgórza, gonad, gruczolaku przysadki, zaburzeniach miesiączkowania w zespole policystycznych jajników. Aby oznaczyć jego stężenie pacjentka/pacjent nie muszą być na czczo, pobranie krwi może odbywać się w godzinach popołudniowych.